Al jarenlang wordt de kwaliteit van ambulancehulpverlening in Nederland gemeten volgens de 15-minutennorm. Vanuit kwaliteitsoogpunt is dit een omstreden norm omdat niet kan worden bewezen dat er gezondheidswinst is voor de patiënt als de ambulancehulpverlening binnen 15 minuten kan worden opgestart. Desalniettemin is deze logistieke norm wettelijk vastgelegd en wordt deze nog steeds gezien als dé standaard in de ambulancesector, mede door gebrek aan betere prestatie-indicatoren. Door de aanhoudende stijging van het ritaanbod wordt de paraatheid die nodig is om dezelfde prestatie te kunnen behalen elk jaar hoger. En daarmee blijven de kosten stijgen. Sinds kort herberekent het RIVM jaarlijks de benodigde paraatheid vanuit het Referentiekader spreiding en beschikbaarheid. Op basis daarvan worden de budgetten aangepast. Geld is niet het probleem, maar het omzetten van deze middelen in geschikt verpleegkundig personeel. De krapte op de arbeidsmarkt voor verpleegkundigen in de acute zorgsector nekt ons. Werving van geschikte ambulanceverpleegkundigen en centralisten gaat zeer moeizaam, en nieuwe medewerkers doorlopen een opleidingsperiode van tenminste 1 jaar voordat zij zelfstandig inzetbaar zijn. In de tussentijd stromen er ook weer medewerkers uit en doet de volgende budget- en paraatheidsverhoging zich voor. Op deze manier is het bijna onmogelijk om voldoende capaciteit te verwerven en te behouden voor de vereiste paraatheid van het referentiekader.